Where the hell is Deadhorse Alaska

Alaska, de 49 ste staat van de VS, 35x Nederland en in tegenstelling tot de “lower 48” geeft Alaska menigeen de verbeelding tot een ruig en onherbergzaam gebied op aarde. Die indruk heb ik zeker overgehouden van de vele vluchten via Anchorage naar het verre oosten in de tachtiger jaren toen we nog niet via Rusland mochten vliegen. Anchorage was toen een technische tussenstop, voor brandstof tanken en crew wissel. Alaska was in die tijd economisch alleen van belang voor wat visserij en olie, toerisme kende men nauwelijks. De inwoners waren op alle gebied zelfredzaam. De rest was werkzaam in de olie-industrie, een mannenwereld. Anchorage was voor hen de plaats waar je Alaska binnenkwam en weer verliet na een aantal maanden werken. Het uitgaansleven was erop ingesteld. Gelegenheden zoals The Bush Company en Chilkoot Charlie’s met hun schaars geklede meisjes veelal uit California, waren de enige gezellige “bars”. (volgens internet bestaan ze nog steeds). Als KLM-crew beschikten we over een vijftal grote auto’s die dienden als crewvervoer van en naar de luchthaven. De vele dagen die we overstonden kon je er vrij gebruik van maken, openbaar vervoer bestond hier niet. Buiten Anchorage was je op je zelf, als je met de auto stil stond om wat voor reden ook, stopte de eerstvolgende auto die vroeg of je misschien hulp nodig had. De indruk die ik toen kreeg was een van de ruige, niet door mensen aangetaste en/of gemanipuleerde natuur.

moose of gewoon eland het grootste dier van de hertenfamilie, het gewei valt ieder najaar af. in Alaska komen de grootste geweien tot wel 6 ft (bijna 2 meter breed) voor!

even lekker spetteren

Nu is dat heel anders, brede wegen met gemaaide bermen, wandelpaden en zelfs betaalde parkeerplaatsen. Anchorage heeft inmiddels 300.000 inwoners gekregen. Overal zie je groepjes vakantiegangers die begeleid iets moeten ondernemen, “adventures” noem je dat. De ruige indruk van toen is wat verdwenen, het is geciviliseerder geworden. Nu, na de covid periode worden de bekende toeristische plaatsjes overstroomd door enorme hoeveelheid grote Amerikaanse camper bussen en caravans met zware pick-up trucks. Als er geen elektrische aansluiting is staat de meegebrachte generator de hele dag te stampen om al de elektrische apparatuur levend te houden. Het houtvuurtje wordt met een grote gasbrander aangestoken. Gelukkig hebben ze allemaal de grote campings al maanden van tevoren geboekt en ligt de vakantie route helemaal vast. Vakantiegangers hier zijn net als in Europe volledig voorspelbaar in hun vakantie gedrag, als je dat weet kun je toch genoeg mooie rustige gebieden vinden.

dit is "downtown" Anchorage, hier is niet zoveel veranderd

Vanuit Yukon, Canada rijden we de prachtige Top of the World Hwy op weg naar Fairbanks. De startmotor doet het met parallel geschakelde accu’s nog steeds al is het met moeite. Vanuit Nederland heeft onze zoon Jorn inmiddels een nieuwe met UPS opgestuurd naar Fairbanks. De door UPS beloofde Express zending van 3 dagen worden er 8 maar hij komt aan. Ik wissel hem zelf tijdens prachtig weer op de parkeerplaats van de Walmart (supermarkt) die tevens dient als camper overnachtingsplaats voor diegene die 65 tot 75 dollar per nacht op de camping toch wat te gortig vinden. De Bremach start weer als nooit tevoren!  Dus “problem solved”.

de start motor zit mooi verscholen

parkeerplaats Walmart Fairbanks

Het is tijd om naar het meest noordelijke gelegen puntje van Noord-Amerika te rijden waar je op 4 wielen kan komen. Via de Dalton Hwy naar Prudhoe Bay krijg je het antwoord op de vraag “Where the Hell is Deadhorse Alaska?”. Deadhorse is de naam van de gemeenschap in deze grootste olievelden van Noord-Amerika. De Dalton Hwy is een 414 mijn (666km) lange industriële weg naar deze olievelden. Hij begint een kleine 200km noord van Fairbanks en loopt parallel aan de Trans-Alaska Pipeline. Deze 800 mijl (1287km) lange oliepijplijn met 11 pompstations zorgt voor het ruwe olietransport van de noordelijke olievelden naar de Marine Terminal in Valdez. De Dalton Hwy, is het hele jaar te berijden en o.a. bekend van de History reality-tv serie “Ice Road Truckers” en van de BBC serie “World’s Most Dangerous Roads”. Als je deze series vooraf volgt breekt het klamme zweet je uit als je er alleen al aan denkt hem te gaan rijden. Gelukkig hebben we al heel wat van deze World’s Most Dangerous roads overleefd en dat zonder de ondersteuning van een heel film team…. We spreken onderweg een chauffeur, hij vertelt ons dat je in de winter maximaal 15 mijl (24 km/uur) per uur over deze winterweg mag rijden. Je wordt continu via “satellite- tracking” gemonitord als je ook maar even sneller rijdt ben je gelijk je baan kwijt. Met deze wetenschap kijk je toch met wat andere ogen naar dit soort programma’s.

"loop" van de Alaska pipeline, tevens de diameter van de buis hieromheen zit een dikke isolatie wand om bevriezing van de olie te voorkomen

Ondanks de informatie die het “information centre” geeft, het is afgelegen je bent volledig op je zelf en er wordt aangemoedigd een overlevingsuitrusting mee te nemen, enz. enz. beginnen we aan deze “expeditie”. Gelukkig schrikt het veel reizigers af waardoor het een van de relatief rustige wegen van Alaska is. De tegemoetkomende vrachtwagens zo’n 100 per dag, remmen heel netjes af op deze grotendeels gravelweg voor het opspattende steenslag dit in tegenstelling tot sommige toeristen. Tot zover redden wij het zonder ruitbreuk. De omschrijving als een van meest geïsoleerde wegen ter wereld blijkt toch wel wat overdreven.

één van de vele vrachtauto's op de Dalton Hwy

De natuur onderweg is prachtig de weg doorkruist het berggebied The Brooks Range, en eindigt in een uitgestrekt toendra landschap tot aan een industrie locatie waar we bij de beveiligingpoort van de olievelden op enkele kilometers van de Arctic Sea of Noordelijke IJszee niet meer verder mogen. Ons doel om het Amerikaanse continent van het uiterste zuiden van Argentinië, bij Ushuaia naar het uiterste noorden bij Prudhoe Bay te rijden is na 676 reis-dagen en ruim 84.000km gelukt! Altijd een reden om een meegebrachte fles bubbels open te trekken. Helaas, Deadhorse is drooggelegd voor de werknemers dus alcohol is hier ten strengste verboden. Laten we daar vlak voor de security gate waar de dienstdoende beveiliger ons al bijna een kilometer voor de poort stond toe te zwaaien dat we hier niet verder mochten maar niet in verlegenheid brengen. We doen het stilletjes een avond later op de terugweg.

onderweg, delen van de Alaska pipeline liggen ondergronds, hier staan we deze nacht recht boven deze olie pijpleiding

muskox, "prehistorisch dier" leeft hier waarschijnlijk  al zo'n 200.000 jaar in Alaska

Fireweed bloemen, je ziet ze overal in noord-Canada en Alaska

in juni dit jaar door het vroege mooie weer zijn er ontzettend veel "wildfires", natuurbranden meestal veroorzaakt door blikseminslag, ze worden goed met helicopters in de gaten gehouden maar als ze geen gevaar vormen wordt er verder geen actie ondernomen. we hebben veel slecht zicht gehad door de rook die dagen blijft hangen

zelfs rond de olie pijpleiding laat men het gewoon branden

Deadhorse is een industrie locatie, er woont hier niemand permanent, de ongeveer 2000 werknemer zitten hier tijdelijk en op “all inclusive” basis. De onderkomens bestaan uit gestapelde wooncontainers geplaatst tussen industriële installaties en materiaal opslag. De omgeving bestaat uit een wirwar van olieleidingen die de olie vanuit een kleine 1000 putten centraliseren voor doorvoer naar Valdez in het westen van Alaska aan de Prince William Sound, een baai die door de warme golfstroom nooit dicht vriest. In de jaren zestig werd een oppervlak van 2,5 x Nederland geselecteerd door de Amerikaanse overheid als potentieel olieveld in noord-Alaska ter bevordering van de economie van deze staat. Pas in 1973 na het sterk stijgen van de olieprijs op de wereldmarkt (de eerste oliecrisis) wordt dit grootschalig ontwikkeld. Ongeveer 80.000 Ha (iets kleiner dan de Flevo polder) beslaat het huidige olieveld. Binnen enkele jaren wordt de industrieweg, de Dalton Hwy aangelegd voor het zware transport van alle materieel voor de olie-industrie en voor de aanleg en onderhoud van de Trans Alaska Pipeline. Alles is grotendeels gebouwd op permafrost ondergrond. Dit geeft voor de aanleg van de Hwy en oliepijplijn enorme technische uitdagingen om verzakking te voorkomen vooral in de zomertijd waarbij de temperatuur bovengronds soms oploopt tot in de 30 gr Celsius al is dat maar tijdens enkele maanden. Het gehele olieveld wordt inmiddels door BP geëxploiteerd maar buiten BP zijn ExxonMobil, ConocoPhillips en Chevron de aandeelhouders. In 1989 was de opbrengst 2 miljoen barrels per dag nu is dit gezakt naar ongeveer 300.000 barrels/dag. Al het materiaal wordt met vrachtauto’s aan en af gevoerd, er wordt niets in de natuur geloosd. Zelfs al het drinkwater wordt aangevoerd en alle riool water wordt teruggebracht naar de “bewoonde wereld”.  Als men besluit het hele project te stoppen zijn de ontwikkelaars verplicht om alles tot de laatste bout en moer af te voeren en de omgeving in de natuurlijke staat terug te brengen. Met de huidige energiecrisis zal dit vast nog wel even duren.

Prudhoebay, Deadhorse met op de achtergrond de beveiligingspoort verder mogen we niet met eigen vervoer

materiaal zat

Marijke durft het aan even pootje baaien in de Arctic Sea

Als je op de kaart van Alaska kijkt zie je niet zo veel wegen, we hebben de meesten hiervan gereden en behoorlijk wat kilometers gemaakt. Voor het overgrote deel van deze prachtige natuur in Alaska moet je echter dure vlieg “adventure” trips boeken om het echt te kunnen ontdekken. Denali National Park gelegen tussen Fairbanks en Anchorage valt wat tegen, het weer is niet bijzonder en door een aardverschuiving is de enige (doodlopende)weg door het park grotendeels onbereikbaar. Toch is dit de grootste toeristentrekker van Alaska. Je loopt de uitgezette “hiking trails” met je meegebrachte verplichte “bearspray” (grote bus pepperspray als wapen tegen de beren) in colonne.  De hoogste berg van Noord-Amerika de Denali (tot 2016 Mount McKinley) blijkt buiten het park vanuit het zuiden ook nog eens veel beter te zien.  

wat oudere karakteristieke huisjes 

 Denali Hwy

het verhaal van deze auto verteld door de echte liefhebber in McCarthy bij de Kennicott kopermijn, even later staat hij stil zonder benzine.....

Kennicott kopermijn genoemd naar de naast gelegen Kennicott gletsjer, hier het oude mijnwerkers dorp van de grootste kopermijn ter wereld eerste helft vorige eeuw

Kennicott gletsjer

Een niet te missen deel van Alaska is de Kenai Peninsela, het grote schiereiland ten Zuidwesten van Anchorage. De natuur is hier werkelijk prachtig, de wit besneeuwde bergen met ijsvelden en de vele gletsjers en rivieren afgewisseld met bossen en meren dit is Alaska. Alles groeit hier in het noorden veel sneller dan thuis, in 3 maanden tijd verloopt de groeicyclus waar het in Nederland 8 maanden over doet. Deze snelle groei komt grotendeels door de extreem lange licht periodes. De sneeuw smelt pas in juni en de winter begint alweer in september. We zitten midden in de grote zalmtrek en de vakantietijd. Het is er drukker dan ooit met vissers en toeristen. De visvergunning dit jaar geeft een verdubbeling in het aantal zalmen die je per persoon mag vangen want er is een overvloed aan zalm!

zalm vissen Kenai river

dit blijft zo mooi....

Waarom geeft de media alleen maar de negatieve informatie over onze natuur er is ook zoveel positiefs te melden. Hier zijn ook diverse gletsjers die jaarlijks gewoon groeien! We spreken onderweg een tweetal journalisten van een Franstalige Canadese krant zij doen wat onderzoek in Noord-Canada. Het wordt hen o.a. verboden iets van de gegevens over de sterk veranderende CO2 cyclus vanuit de onderstromingen van de oceanen en de CO2 opname hiervan in de luchtlagen te publiceren. Dit past namelijk niet in “veronderstelde” oorzaak van de huidige klimaatverandering……   Het weer is de laatste weken erg wisselvallig, zo nu en dan een zonnige dag maar ook zetten de weergoden regelmatig de hemelsluizen wijd open. Het is tijd om verder te gaan. De ferry vanuit Whittier richting Juneau, 2 dagen per boot op weg naar de geïsoleerde hoofdstad van Alaska, niet bereikbaar via de weg. We gaan kijken of het weer daar beter is, ze hebben ruim 2.200 mm/jaar aan neerslag (bijna 3x zoveel als NL). Wie weet, schijnt er toch nog een zonnetje voor ons?

 --000--