Wadi “Hel”fa                                                                                              -Egypte-

Cairo, we nemen toch de Westelijke woestijnroute! Via een streng van oases doorkruist deze route het meest oostelijke deel van de grootste woestijn der aarde, de Sahara. De onzekerheid over de diesel blijft bestaan maar zonder risico’s kom je de wereld echt niet rond. Na een rondje rijden om de Giza piramiden gaan we op pad.

Het is een prachtige route en na zo’n 700km zien we het eerste tankstation met 20L jerrycans diesel, de pomp staat droog maar hoe krijg je dit zonder trechter in de tank? Met handen en voeten gebaard de jongen dat ik even om moet rijden. Wij komen achter het bedrijf waar nog een oude tank staat met elektrische pompinstallatie. De prijs is meer dan het dubbele van de diesel in Cairo….. het wordt 30L, hiermee halen we ruimschoots Luxor. In Luxor staan we in de tuin van hotel Rezeiky, bekend bij overlanders. Het wordt tijd om te informeren naar de ferry situatie van Aswan naar Wadi Halfa, de schrik voor iedere overlander. Abouda, een fixer(iemand die je helpt met de hele chaotische bureaucratische procedures) in Aswan wordt ons aanbevolen. Het is ramadan, alles gaat nog langzamer dan normaal. ’s Avonds nog even naar de Light en Sound show bij de grote Karnak tempel in Luxor, we sluiten af met een paar biertjes. Vijf uur in de ochtend op weg naar Aswan. Er is een kans dat we de volgende dag al met de ferry mee kunnen, anders wordt het een week later, er is maar één dienst per week. Het probleem is de camper, hij moet gelijk door de douane, de volgende dag is het een vrije dag voor alle ambtenaren, independence day 60 jaar vanonder het Engelse juk. De camper moet apart worden vervoerd op een barge. (soort rijnaak deze vaart los van de ferry) Na 4 uur lang van kantoor naar kantoor, staat de camper achter het hek en gaan wij naar het hotel. De volgende ochtend om 10 uur zijn we weer present en begint het “ feest”, de camper kan niet mee, kan misschien mee, gaat echt niet mee. “Wij hebben de sleutels nodig en dan komt alles in orde” Je moet hier duidelijk stelling nemen, “Ik rijdt zelf de camper op de barge, niemand anders en ik neem de sleutels mee op de ferry!!! Is het vandaag niet dan volgende week wel!” De ferry is om vier uur mooi op tijd klaar voor vertrek, maar de camper staat nog niet op een barge. Het zweet staat inmiddels  duimdik op mijn voorhoofd. Uiteindelijk wordt de ferry op zij geduwd om plaats te maken voor de barge, via een paar “knullige” rijplaten ondersteund door wat zandzakken  (hier hebben ze uren naar gezocht) moet ik hem er oprijden, het ding weegt toch 5 ton. De barge is krap aan 7 meter breed, ligt een wielhoogte van de kant en bijna 1 meter hoger! Met fietsen erop is de camper bijna 7 meter lang, hij moet er overdwars op! Het lijkt een onmogelijke opgave. Marijke staat er bij en verteld mij later, als ergens in mijn leven het hart het had begeven was het wel op dit moment geweest. We houden het vertrek van de ferry 2 uur op. De ferry tocht op zich is een belevenis, het is er zo smerig en overal liggen mensen, in de gangpaden op de trappen in de toiletten in en onder de reddingsboten je kunt het niet zo gek bedenken of er zitten en liggen mensen, overal. Op het dek worden “muren”gebouwd van de enorme hoeveelheid bagage in de vorm van handelswaar,  dit wordt afgedekt met kleden tegen de zon. Met onze eerste klas kaartjes krijgen we een kleine hut met stapelbed en een zeer welkom raam naar buiten, na het zien van de toiletten, plassen we in een lege waterfles en legen deze gewoon door het raam en zo gaat alles prima! Na ruim 20 uur komen we aan in Wadi “Hel”fa, meer kan ik er niet van maken. De camper komt morgen of misschien overmorgen. Maar ach we zitten in het lokale Hilton, stamp vol, morgen gaat n.l. de ferry weer terug naar Aswan. Daarna zijn wij de enige gasten, de hele dag is er niemand, er word niet schoongemaakt alle bedden die de eerste dag naar buiten zijn gesleept voor alle ongedierte en de enorme hitte in kamers blijven gewoon buiten staan. Beddengoed waait weg, afval staat te rotten. Het is overleven, ik heb al na een dag enorme buikloop, Marijke durft alleen brood met omelet te eten, voor ontbijt en diner. Na 4 dagen komt het verheugende bericht, de barge met camper is aangekomen! De volgende dag is het zaterdag, helaas is dan de douane gesloten… nog een dag wachten. Eindelijk is het zover, ik ga met de lokale fixer Magdi naar de haven. Marijke blijft ondanks haar “sterke”hart in het “Hilton” wachten. Daar zie ik de camper overdwars op de barge staan aan beide zijden gebruikt als “stouw muur” links staan de dozen tomatenpure er 2,5 meter hoog tegen aan gestapeld en rechts de grote balen weet ik wat en dozen wasmachines. Ik draai me om en vertel dat ze alles zo snel mogelijk moeten lossen en ga in de schaduw zitten. Bij een deur wordt vervolgens een aantal balen weggehaald, ik kan er in. Nee ze gaan niet meer weghalen, die vallen vanzelf om als ik van boord rij….. Na 5 dagen “racekak” ’s ochtends een droog cakeje en een yoghurtje bij 47 graden in de zon probeer ik nog tot 10 te tellen, ik kom niet verder dan  1, plof bijna uit elkaar. Loop naar de barge, pak een doos tomatenpure en gooi deze zover ik kan op de andere stapels en schreeuw, deze moeten er eerst af! Haal de schouwers en doe wat! Dit ten aanschouw van van zo’n 20 verbaasde kijkers. Het maakt geen indruk. Ik klim op de stapels dozen en geef te kennen dat ik het zelf wel ga doen, maar wel aan de waterkant en neem aanstalte de eerste dozen in het water te gooien. Dit blijkt hun zwakke plek, “stop stop”. Binnen 5 minuten zijn er 15 schouwers, en twee vrachtauto’s!

De tranen staan mij in de ogen, ach er zijn wat gebruikssporen toegevoegd aan de camper en gelukkig ligt hij niet op de bodem van Lake Nasser!

-        - Deze mensen zijn anders, ze kennen geen enkel waardegevoel, een van de eigenschappen die wij niet begrijpen, maar die o.a. ten grondslag ligt aan de Afrikaanse cultuur. -

Binnen enkele uren verlaten we Wadi “Hel”fa. Op weg naar Khartoum,  slapen in ons eigen bed heerlijk onder de sterrenhemel op onze laatste woestijn rit. De mensen worden weer steeds vriendelijker. In Khartoum ontmoeten we een aantal overlanders die gespannen wachten op hun overtocht naar Aswan. Wij hebben het gehad, het geeft een opgelucht gevoel.

Vandaag verlaten we Khartoum richting de grens met Etiopië, het weer veranderd, na 70 dagen droog weer, nu grote zware onweersbuien en de temperatuur zakt naar 25 graden we rijden het echte Afrika binnen……    

 Woestijn

Vanaf Johannesburg of Kaapstad na zo’n 5 uur vliegen bereik je 15 graden Noorderbreedte. Als de koffie wordt gebracht om ons wakker te houden in de vroege ochtend is meestal de vraag van de net wakker geworden stewardess “waar zijn we?” Ik antwoord “bijna bij de Middellandse zee” “nu al?” “Kijk maar we vliegen al boven het strand!, het is alleen een beetje breed…. nog zo’n 3 uur vliegen.” Van west naar oost zelfs ruim 4 uur vliegen.

Dat is het beeld wat de meeste mensen hebben van een woestijn als ze er nog nooit geweest zijn, één grote zandvlakte. Maar is dat ook zo? Welnee, het is een aaneen schakeling van sterk wisselend landschap. Rotsformaties tot ver boven de 3000m. Super droog, overdag in de zomer ontzettend heet  ’s nachts in de winter behoorlijk koud. Met hier en daar een oase, geen kleine uit het vroegere aardrijkskunde boek maar soms wel zo’n 30km in diameter. Als je er binnen rijdt denk je dat de woestijn “op” is.

Wat we zien op de route van Cairo naar Luxor, zo’n 1350km, een rustige vlakke zand en rots vlakte een beetje saai zelfs. Daarna wordt het langzaam bergachtig, de kleur gaat veranderen van zand naar dieprood om langzaam bijna inktzwart  te worden. We komen in de Black desert (zwarte woestijn) via een paar enorme oases wisselt het landshap weer snel naar witte krijt formaties de White desert (witte woestijn). Dit is een zeer specifiek deel van de Sahara met prachtig witte krijt beelden. Langzaam veranderd de omgeving in enorme zandverstuivingen met prachtige zandduinen honderden meters hoog, welke de weg op plekken bijna onherkenbaar maken. Via een hele rij met oases komen we uiteindelijk op het leisteen plateau, op het ene moment helemaal vlak om dan weer snel over te gaan in een bergachtig geheel. Het unieke is, dat buiten de oases er helemaal niets groeit. Het is een boeiende rit die wij niet graag hadden willen missen. De overnachtingen, helemaal alleen ergens achter en tussen de heuvels bij nieuwe maan!  We liggen uren naar de heldere sterrenhemel te kijken, geen mens kan ons storen, nergens op de wereld is dat zo mooi….

eindeloos zand

meer stenen

black desert

white desert

zand duinen

Vanaf Wadi Halfa is het nog zo’n 800km woestijn, de laatste dag komen we in een “dust” storm terecht. In de luchtvaart maken we onderscheid tussen een “sand” storm (zandstorm) en een “dust”storm (stof storm). Beide zijn desastreus voor een vliegtuig, speciaal de motoren die letterlijk “gezandstraald” worden en wat zelfs uitval tot gevolg kan hebben. Buiten dat neemt het zicht enorm af. Het heeft voor ons ongeveer  3 uur geduurd met zichtwaarden minder dan 300 meter!.

Van de volgende foto’s zijn de kleuren autentiek…..

"dust" storm komt eraan!

hier is hij!

indrukwekkend?

                                                                                          000