Gepubliceerd: 10 augustus 2022

In het blad Topcamper van maart 2022 staat een verslag van onze wereldreis door Melgert Leguijt

je kunt het HIER downloaden.

Gepubliceerd: 19 mei 2023

Gelukkig hij staat er nog!                                                                                                    

Nevada, VS

De camper staat er in de stalling van Las Vegas na 7 maanden nog netjes bij, even het elektrisch systeem activeren en de motor start. Wel kost ons een paar dagen om alles een beetje z’n plek te geven en de 9 uur tijdverschil te verwerken maar dan voelt het alsof we niet weg zijn geweest.

Vorig jaar hadden we nog het plan om Death Valley als laatste Nationale Park (NP) voor onze terugreis naar NL te bezoeken. Helaas het hele park bleek gesloten vanwege de schade door zware regenval begin augustus 2022. Death Valley is woestijngebied en dan verwacht je dit niet zozeer. De gemiddelde jaarlijkse neerslag is slechts 50mm, in Nederland kennen we dagen met meer regen. Op 5 augustus viel er 42mm in een aantal uren. We spraken een lokale boer, “ja dit gebeurt regelmatig, de infrastructuur is dermate beroerd dat altijd dezelfde wegdelen wegslaan door wat regen”, gromt hij. 

We doen nog een poging. Het is het droogste gebied, het heetste gebied, en het is het laagst gelegen gebied (van Noord-Amerika) volgens de film in het informatiecentrum van het park. Misschien hebben we zo langzamerhand te veel gezien of het tijdverschil nog niet helemaal verwerkt maar het maakt niet zo’n indruk op ons. We hebben de afgelopen jaren delen van de wereld doorkruist die meer indruk maakten, minder toeristisch, even droog, zeker even warm zijn en de Dode Zee ligt met zijn 430m onder de zeespiegel bijna 350m lager. Je hebt er wel drie in één.

Onze doelen dit jaar zijn de zuidelijke staten dan via de Tornado Alley (centraal VS) rond de grote meren naar noordoost Canada.

Zie routeplan AMworldtour 2023

--000--

Gepubliceerd: 22 september 2022

Westcoast

Canada en VS

De kust van de Stille Oceaan tussen Whittier en de hoofdstad van Alaska Juneau heeft het hele jaar door veel neerslag. De avond van vertrek op de ferry geeft nog een aardig zicht op de omgeving maar de volgende dag is het alom grijs en bewolkt. Juneau ligt in de smalle kuststrook de Alaska Panhandle tussen de Stille Oceaan en British Columbia, Canada. Door de hoge bergen en de grote gletsjer ijsvelden is het bijna onmogelijk Juneau via een weg verbinding te ontsluiten. Sinds 1906 is het de hoofdstad van Alaska en tijdens de Gold Rush als zodanig benoemd. Het merendeel van de ruim 32.000 inwoners is werkzaam in overheidsinstellingen. De rest is grotendeels afhankelijk van toerisme. Dagelijks worden hier tussen de 10 en 14.000 toeristen losgelaten van de passerende cruise schepen. Het is de op een na grootste cruisehaven van de VS. Een klein deel van de inwoners is werkzaam in de visserij. De stad ziet er keurig verzorgd uit met alle voorzieningen die nodig zijn om het overheidspersoneel te pamperen. Sinds 1960 zijn er 6 stemronden geweest om de hoofdstad naar het noordelijk deel van Alaska te verplaatsen, de laatste in 2002, zonder resultaat.

Juneau de hoofdstad van Alaska

je kunt wel zien dat hier op de camping bij Juneau door het jaar heen heel veel regen valt

We hebben een paar droge dagen voor we met de volgende ferry naar Haines gaan, 5 uur varen noord van Juneau. Hier kunnen we via de weg de Alaska Hwy in British Columbia (BC) bereiken. British Columbia, “The Best Place on Earth” staat er op alle welkomstborden en als je die hebt gemist word je er onderweg regelmatig opnieuw op gewezen. Misschien moeten die inwoners van BC toch eens wat gaan reizen buiten hun landsgrenzen?

Haines, hier komt maar hooguit 1 cruiseschip per dag, in het erg kleine plaatsje valt weinig te beleven voor de deze tourist, wij hadden het er druk mee op kleine camping uit verveling kwamen ze ons maar vervelen

Een van de wonderen der natuur, de zalm trek. Het deel van de wereld waar we de laatste maanden zijn  word je er overal mee geconfronteerd. Het is de grootste en meest opmerkelijke dieren migratie ter wereld. Er zijn 6 soorten, de meest bekende is de King zalm (Chinook) tevens de grootste soort. Ze kunnen wel tot 40kg uitgroeien maar 5 tot 15kg is meer normaal. De langste migratie ter wereld is over de Yukon rivier over een afstand van ruim 3200km. Vanuit BC loopt de Yukon met zijn zijrivieren door Alaska om in de Beringzee in noord Canada bij Toktuyaktok uit te monden. Het is een van de langste rivieren van Noord-Amerika. (zie een vorig verslag).

Het leven van een zalm begint bij het uitkomen van het zalmeitje in de rivierbedding in het schone water dicht bij de bron van de rivier. De kleine visjes voeden zich met plankton en later met waterinsecten en larven. De Chinook visjes brengen een heel jaar door in dit deel van de rivier. Pas na de volgende winter begint de eerste lange migratie stroomafwaarts naar zee. De initiële oranje bruine kleur veranderd in een donkere zilverkleur. Dit om een zo goed mogelijke bescherming te hebben tegen vijanden. Een bijzondere overgang is van het zoete rivierwater naar het zoute water van de zee. Over de leef periode in de oceaan is niet zo heel veel bekend. De zalm leeft ongeveer 5-6 jaar, de tijd in de oceaan jagen ze op inktvisjes, kleine visjes en krill. Tegen het eind van hun leven keren ze terug naar hun thuisrivier. Dit kan wel een paar duizend km zijn. Hoe ze deze weer terugvinden, dus navigeren is niet duidelijk. Misschien gebruiken ze het zonlicht of indicatie van stromingen, wel hebben ze kleine magnetiet vlekjes op de snuit waarbij ze gebruik zouden kunnen maken van het aardmagnetisch veld maar biologisch onderzoek wijst dit niet uit. Zodra de zalm de thuisrivier nadert is er meer duidelijk over de wijze van navigeren. Ze hebben namelijk een uniek vermogen om minerale en organische stoffen te ruiken die ze gebruiken om de geboorteplaats tijdens hun lange moeilijke tocht stroomopwaarts terug te vinden. De gezonde zalm heeft veel vet ontwikkeld tijdens zijn oceaan leven, dit is nodig om lange tocht te volbrengen, ze eten onderweg niets meer. Na het paaien in hun geboorteplek is het leven van de zalm volbracht en sterft de vis.

Het is een indrukwekkend gezicht om te zien hoe deze vissen grote stroomversnellingen passeren. De zalm zwemt met gemak zo’n 50km stroomopwaarts per dag en trotseert hierbij de vele gevaren. Veel halen het niet door uitputting of ze worden gevangen door mensen, vissers maar ook beren, zeearenden en andere dieren zijn de grote vijanden.

door de stroming schept het rad de zalm uit het water, deze vallen in de opvangbakken aan de zijkant. je hoeft ze alleen maar te legen (alleen de autochtone bevolking mogen op deze manier vissen)

of vissen bij de zalmtrap. ook dit is alleen toegestaan voor de autochtone bevolking. de vis wordt in de community verdeeld en de toegestane hoeveelheid wordt per jaar vastgesteld

vooral wij lusten wel een visje, deze twee grizzly beren lusten er wel pap van

 maar makkelijk gaat het ze niet af, er zijn best wat pogingen nodig. zalmen zijn slim en nog gladder dan een aal!

zalm is een heel belangrijk voedsel voor de beren, hiermee verzamelen ze genoeg vet voor de lange 5-7 maanden winterslaap

Hyder, Alaska. het meest zuidelijke puntje in Alaska alleen via BC te bereiken. hier is een uitstekende plek om de zalmvangende beren te spotten zie foto's

 Salmon Glacier BC, 30km Noord van Hyder

Via de Okanagan Valley in BC een kleine 200km oost van Vancouver gaan we richting de VS.  Dit is een redelijk groot wijngebied door het milde droge klimaat. Hier produceert men o.a. ijswijn, iets wat wij nog niet kennen. IJswijn wordt gemaakt van de laatste oogst van druiven die door bevriezing (rond de -10 C) een erg hoog suikergehalte produceren. Ze moeten bevroren geoogst worden dus ’s morgens heel vroeg. Het resulteert in een dessertwijn achtig zoete wijn met hoog alcoholpercentage. In Duitsland wordt dit in kleine hoeveelheden van de Riesling druif (wit) gemaakt. Hier in Canada kent men ook de rode variant. Natuurlijk zit deze niet in de aangeboden proeverij door de hoge kostprijs (je betaalt snel 100 euro voor 350ml) maar door wat meer belangstelling te tonen dan de gemiddelde toerist lukt het ons ook deze te proeven. Een bijzondere ervaring maar wel alleen als dessertwijn met een kaasplankje aan te bevelen.

 Osoyoos, in de Okanagan Valley

De kleine grensovergang van BC naar de VS in het zuiden van Okanagan Valley kiezen we bewust. Ons 6 maanden visum eindigt op 21 oktober, eigenlijk ruim voldoende om eind september begin oktober terug te gaan naar Nederland maar een maandje extra geeft wat speelruimte voor onvoorziene omstandigheden. De uiterst vriendelijke douaneambtenaar bij binnenkomst in Alaska bood ons dit al aan maar we hebben er toen geen gebruik van gemaakt. Bij deze overgang ging het toch even wat anders. Je rijdt een soort loods binnen met een slagboom aan het eind en aan het begin links een klein kantoor met een openstaande deur. In de deuropening staat een vrouwelijke douanebeambte, aan de overkant een wat gebogen gedemotiveerde mannelijke collega. Ik stop met mijn zijraam één meter voorbij de vrouwelijke douanebeambte zodat de auto helemaal onder dak staat. Fout! Op harde wijze word ik met het vingertje teruggeroepen. Het vragenspel begint en overal hebben we een duidelijk en acceptabel antwoord op. Vervolgens moet de camperdeur open voor inspectie, ik doe een poging om uit te stappen (de camperdeur zit altijd op slot). Krijg direct een reprimande dat hier uitstappen absoluut uit den boze is. Ik moet de sleutels afgeven en dan redden ze zich wel…. Op de vraag voor een kleine extensie op onze visumduur, wisten we eigenlijk het antwoord wel. Op strenge toon krijgen we de weinig respectvolle uitslag op onze bescheiden vraag: “You have to leave the country by October!”

Nog geen half uur later in de staat Washington, wij rijden nooit zo hard, krijgen we een middelvinger opgestoken van een voorbijganger die zeker 2 minuten achter ons reed voor hij kon inhalen. Welkom in “The States”!

Gelukkig zijn niet alle mensen hier met de azijnfles opgevoed!

de prachtige kust van Oregon metde schitterende brugconstrukties over de vele baaien

Crater Lake in Oregon, het diepste kratermeer ter wereld 655m en na de laatste eruptie 7.700 jaar geleden gevormd

en de Redwood parken in het noorden van Californië. de enorme Redwoods of wel Sequoias. ze kunnen wel 2000 jaar worden maar 600 jaar is meer normaal en 100-130 meter hoog 

Inmiddels zijn we via de staat Oregon weer in Californië, de mensen zijn weer tot rust gekomen of aan onze aanwezigheid gewend geraakt. In Sonora Valley, even ten noorden van San Francisco hebben we een prima wijnboerderij gevonden voor een proeverij. Voor de nacht konden we zelfs de camper tussen de wijnranken neer zetten dit gaf ons de mogelijkheid een extra glaasje van hun beste wijn te drinken.

overnachten op de wijngaard

 inspectie van de nieuwe oogst

maar de mooiste brug is de Golden Gate Bridge.  hier moeten we even overheen rijden

het platteland van CA 

onderweg bij Angels Camp CA

--000--